Od czasu do czasu warto sięgnąć po jakiegoś zupełnie zapomnianego poetę. O tej poetce nam na studiach nie mówili, a przecież w niczym nie ustępuje ona innym, o wiele sławniejszym, zwłaszcza u nas autorkom.

Elizabeth Akers Allen, Nigdy więcej

Gdy z ciemniejącym prądem czasu już większość życia popłynęła

I siwe włosy lśnią w warkoczach, co były ciemne tak przed laty,

To smutne, gdy się przekonujesz, że wiosna życia przeminęła

I kiedy wiesz, że nigdy więcej w nim nie zakwitną żadne kwiaty.

Jednak smutniejsze jest pomyśleć, kiedy jest jeszcze młoda głowa,

A słońce scałowuje rosę z czerwonych płatków polnych maków,

Że miłość, szczęście i nadzieja to tylko zwykłe, puste słowa,

A życie odtąd będzie niczym czerwiec gorący, lecz bez ptaków.

(tłum. Wiktor J. Darasz, 2016)